به هر سمت و سویش که نگاه کنی، زیباست و فریبا؛ چشم نواز است و دلربا، چشم را مشغول می کند و دل را می رباید. وجودت سراسر لذت می شود، وقتی زیبایی هایش را می بینی ... سواحل دریاها، اقیانوس های پر ابهت، جنگل های زیبا و سرسبز و لبریز از آرامشش و هزاران هزار زیبایی دیگری که مرا به خود می خواند ... این همه نعمت، این همه زیبایی، برای هر عطشی که در وجودم زبانه می کشد، جرعه ی آب گوارایی است ....
پرده الوانی بر خود انداخته با این همه نعمت که درون خویش جمع کرده از خوردنی ها، پوشیدنی ها، اسباب راحتی و رفاه ... رنگارنگ و فریبنده که گاه به هزار رنگش مرا مفتون خود می کند و سخت به خود مشغول، و من به بهانه نیازم و بهانه اینکه این ها برای من خلق شده اند و هزار هزار بهانه دیگر، به آن دل خوش می سازم و راضی می شوم و از راه باز می مانم!...
اما آیا واقعا من برای این نعمت هایم و این نعمت ها برای من!؟ یعنی آفرینش من در همین حد و اندازه؟! نمی شود که از این نعمت ها بهره ای ببرم و به آن دل نبندم!؟ نمی شود که این همه ظاهر فریبنده را ببینم و اسیرش نشوم و تنها به قدر نیازم از آن توشه برگیرم؟! نمی شود که جرعه ای از آن برای رفع عطش برگیرم و به آن مشغول نشوم؟! ... نمی شود آیا؟!
بخواهیم، می شود! ... می شود که دنیا را در حسرت فریب خود بسوزانیم و گرفتارش نشویم ...
می شود که توشه از آن برگیریم و اسیرش نشویم ...
می شود جرعه ای از آن بنوشیم برای رفع عطش و یافتن توانی مضاعف و گرفتارش نشویم و بال بگشاییم به سوی آن که من و تو را برای خود خواسته است ...
که دل بستن به این دنیا و ما فیهایش ضرری است جبران ناپذیر و مباد بر من و تو که اشتباه خطاکاران را مرتکب شویم و مصداقی شویم بر این سخن
امام شمس الشموس علی بن موسی الرضا علیه السلام:
عَجِبْتُ لِمَنِ اخْتَبَرَ الدُّنْیا وَ تَقَلُّبَهَا کَیفَ یطْمَئِنُّ اِلَیهَا
در شگفتم که چگونه کسی که دنیا را آزموده و تغییرات آن را به چشم خود دیده، باز دل به دنیا می بندد
خداوند در قرآن به انسان تذکراتی داده مجمله وی را به دعا و درخواست کردن از خدا امر نموده است،این تنها دستوری است که هشدار به همراه دارد:
«انَّ الذین یستکبرون عن عبادتی سیدخلون جهنّم و آخرین» آنان که از دعا و عبادت من، اعراض و سرکشی کنند، با ذلت و خواری داخل دوزخ شوند...
«بسم الله الرحمن الرحیم»
«...بار خدایا! من، بنده ناتوان و گنهکار توام و برده عیبناک تو، که بسویت آمدهام.
پس مرا از آنان مگردان که چهره لطف خویش از آنان برگرداندهای و اشتباهاتشان حجاب بخشایش تو گشته است....
إِلَهِی أَنَا عَبْدُکَ الضَّعِیفُ الْمُذْنِبُ وَ مَمْلُوکُکَ الْمُنِیبُ الْمَعِیبُ فَلا تَجْعَلْنِی مِمَّنْ صَرَفْتَ عَنْهُ وَجْهَکَ وَ حَجَبَهُ سَهْوُهُ عَنْ عَفْوِکَ ...
مناجات شعبانیه
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
پ ن : تسبیح ذکر من!
این روزها و شب ها، تسبیح ذکر من نام شماست!
و من دانه دانه اشک هایم را برای مظلومیت شما تسبیح میکنم...
و ذکر شب و روزم میشود:
الله اکبر به وجود ملکوتیت!
الحمدلله به ولایت علی....
سبحان الله به کوثر اعطینا شده!
){kind=link}