یک ﻧﻔﺲ ﻋﺎﺷـﻘﻰ در بازار عاشقان....
السلام علیک یا فاطمه الزهرا (سلام الله علیها)
ﮔﺎﻫﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﻲ ﻓﺮﻭﻍ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺕ ﻭ ﻛﻮﺭ! ﻇﻠﻤﺎﺕ ﻣﺤﺾ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﺮﺩ! آﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ! ﭼﻪ، ﻛﻪ ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﻧﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺑﺎ ﻃﺒﻊ ﭘﺴﺖ ﺑﺸﺮﻱ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﻓﻄﺮﺕ ﺍﺻﻴﻠﺶ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻇﻠﻤﺖ، ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ. ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﻲ ﻓﺮﻭﻍ ﻭ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺍﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺍﻧﺪ!
ﻋﻼﺝ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. ﻋﻼﺝ ﻭﺍﻗﻌﻪ، ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺑﺸﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. ﻋﻼﺝ ﻭﺍﻗﻌﻪ، ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻓﻄﺮﺕ ﺍﺳﺖ. ﻋﻼﺝ ﻭﺍﻗﻌﻪ، ﻧﺴﺨﻪ ﺷﻔﺎﺑﺨﺸﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
«ﻳﺎ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮﺍ ﺍﺫﻛﺮﻭﺍﷲ ﺫﻛﺮﺍً ﻛﺜﻴﺮﺍً ﻭ ﺳﺒّﺤﻮﻩ ﺑﻜﺮﻩ ﻭ ﺍﺻﻴﻼ»
ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ، ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺇﻥ ﺣﺪﻳﺜﻨﺎ ﻳﺤﻴﻲ ﺍﻟﻘﻠﻮﺏ
ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺎ، ﺳﺒﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻦ ﺩﻟﻬﺎﺳﺖ
ﻋﻼﺝ ﻭﺍﻗﻌﻪ، ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻏﻔﻠﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺑﺎﻃﻨﻲ « ﺫﻛﺮ ﻛﺜﻴﺮ » ﺍﺳﺖ. ﺍﺣﻴﺎﻱ ﻗﻠﻮﺏ ﺑﻪ ﻧﻮﺭﺍﷲ ﺍﺳﺖ؛
ﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ امام الرئوف ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: « ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺼﺎﻳﺐ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺑﮕﺮﻳﺪ، ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﻣﺎ! ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺼﺎﻳﺐ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺬﻛﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﮕﺮﻳﺎﻧﺪ، ﭼﺸﻤﺶ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﮔﺮﻳﺎﻧﻨﺪ، ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻗﻠﺒﺶ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﺎ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ. »
ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺷﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺠﺐ ﻏﻔﻠﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ؛ ﺑﻪ ﺫﻛﺮ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﺍﺷﺘﻦ...
ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻮﺭ، ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﻙ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﺩﻭﺍﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﺑﺎﺭ ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺟﻨﻮﺩ ﻧﺎﺭ!
ﺍﻭﻻﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﮔﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ، ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻧﻮﺭﻱ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ « ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻟﻴﻠﻪ ﺍﻟﻘﺪﺭ » ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻤﺎﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺷﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ؛ ﻛﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻤﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ
ﻫﻤﺎﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻥ ﺁﺩﻳﻨﻪ، ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﺤﺒﺘﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ّ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﺁﻝ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ، ﺭﺩﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺟﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ...
ﻭ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ « ﺍﻳﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ؟ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ؟ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻨﺎء ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ؟ ٌﺻﺎﻟﺢ ﺑﻌﺪ ﺻﺎﻟﺢ... » ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺣﺰﻥ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻗﻠﺒﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻙ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ...
ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﻧﻴﻢ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ....
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺷﻚ ﻫﺎﻱ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ، ﺑﻐﺾ ﻧﺠﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﻝ ﺭﺍ!
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺻﺒﻮﺭﻱ، ﺳﺨﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﻲ ﺭﺍ...
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺮﻡ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻣﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ؛ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍﻱ ﻗﻴﺎﻣﺖ!
ﻗﻠﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﻃﻦ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺭﺁﺑﺎﺩ ﺍﺯﻟﻲ ﻭ ﺍﺑﺪﻱ، ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺍﻳﻲ ﻣﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻋﻤﺮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻗﻠﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ... ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺍﻡ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺟﺎﻧﻜﺎﻩ ﺭﺍ؛ ﻋﻠﺖ، ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﺳﺖ.
ﻗﻠﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ... ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻻﺕ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭ؛ ﻭﻗﺘﻲ ﻋﺰﻡ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﺒﺮﺩ ّ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺴﻠﻲ ﺩﻫﻨﺪ ﻗﻠﺐ ﺣﺰﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺼﺎﻳﺐ ﻋﺘﺮﺕ ﺁﻝ ﻃﻪ ﺻﻠﻲ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ. ﺭﻭﺿﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ... ﻭ ﺍﻟﺪﻡ ﺍﻟﻤﻬﺮﺍﻕ ﺭﺍ. ﺳﺮ اﻟﻤﺴﺘﻮﺩﻉ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﻧﺶ، ﺩﺭ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺸﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻔﺎﻋﺘﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ...
-------------------------------------------------------------------------------------
پ ن :
آدم باید توجه کند. فردا این زبان گواهی می دهد. حیف نیست این زبانی که می تواند شهادت بدهد که اینها ده شب فاطمیه نشستند و گفتند: یا زهرا ، یا حسین (ع) آنوقت گواهی بدهد که مثلاً ما شنیدیم فلان جا لهو و لعب گفت، بیهوده گفت، آلوده کرد، ناسزا گفت، به مادرش درشتی کرد.
... احتیاط کن! تو ذهنت باشد که یکی دارد مرا می بیند، یک آقایی دارد مرا می بیند، دست از پا خطا نکنم، مهدی فاطمه(س) خجالت بکشد. وقتی می رود خدمت مادرش که گزارش بدهد شرمنده شود و سرش را پایین بیندازد. بگوید: مادر! فلانی خلاف کرده، گناه کرده است. بد نیست ؟!!! فردای قیامت جلوی حضرت زهرا(س) چه جوابی می خواهیم بدهیم
){kind=link}